Τροπάριον των αίνων
Ήχος πλ. δ: Ώ του παραδόξου θαύματος.
Ω του παραδόξου θαύματος! έν ακαθάρτοις συνών, Ιωάννης ο ένθεος, καθαρός τω σώματι, και ψυχή όλος γέγονε, κοιτώνα έχων, το ιπποστάσιον, τροφήν τάς ύβρεις και τα λακτίσματα, την τε γυμνότητα, και το ψύχος άπαντα διά Χριστόν, ήνεγκε στερρότατα, ο τρισμακάριστος.
Δεύτε προσκυνήσωμεν πιστοί, και μετ' εύλαβείας και πόθου κατασπαζόμενοι, λείψανον περίσεπτον και πανυπέρτιμον, Ιωάννου θεόφρονος, αγνίσωμεν χείλη, όμματα και μέτωπα, και ικετεύσωμεν, όπως και ημάς αξιώση, τέλους σωτηρίου και θείου, ταίς αυτού πρός Κύριον δεήσεσιν.
Εύχομαι να αποβή το προσκύνημά σας αυτό πρός τόνωση γιά τον αγώνα της ζωής, και ψυχική σωτηρία... Η ζωή έχει δυσκολίες, εμπόδια ανυπέρβλητα, οι ουρανοί όμως δεν κλείνουν ποτέ γιά κανένα. Μας απομένει η αγάπη του Θεού. Άν υπάρχη μεγάλος σταυρός, άν υπάρχη Μεγ. Παρασκευή, ακολουθεί η Ανάστασις.
Ήρθατε σε ένα Άγιο που περπάτησε έτσι την όδό του μαρτυρίου.
Γεννήθηκε στην Ρωσία από Ρώσους όρθοδόξους γονείς. Του έδωσαν χριστιανική ανατροφή. Μεγάλη υπόθεση να πούμε πως τα παιδιά ανετράφησαν κατά την διδασκαλία Κυρίου, κατά το Ευαγγέλιο. Σημειώνεται, ότι τον ανέθρεψαν οι γονείς του χριστιανικά.
21 ετών πήγε στρατιώτης στον τσαρικό στρατό της πατρίδος του. Μάχεται γιά την ανακατάληψη του Αζώφ από το 1711 έως το 1718. Αυτά τα χρόνια πολέμησε και πιάστηκε αιχμάλωτος πολέμου. Συστρατιώτης του ήταν ο Παχώμιος και συναιχμάλωτος. Χωρίστηκαν όμως γιατί ο Τούρκος αξιωματικός πήγε τον Ιωάννη στο Προκόπη Καππαδοκίας και ο άλλος αξιωματικός με τον Παχώμιο έμεινε στο Ουσακί. Μαρτύρησαν και οι δύο. Ο Παχώμιος ετελειώθη την 21η Μαίου και ο Ιωάννης την 27η Μαΐου. Μετά τον πόλεμο οδηγήθηκαν χιλιάδες Ρώσοι αιχμάλωτοι πολέμου. Ταπεινώθηκε η Ρωσική αυτοκρατορία από τους Τούρκους. Η συνθήκη που υπέγραψαν το 1718 ήταν ταπεινωτική και χιλιάδες αιχμάλωτοι Ρώσοι οδηγήθηκαν στά σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Στό Προκόπη ήταν και άλλοι Ρώσοι στρατιώτες που εξώμοσαν από τα φοβερά βασανιστήρια.
Δεν άντεξαν και έγιναν Μωαμεθανοί. Αρνήθηκαν τον Χριστό. Ηρθε και η σειρά του Οσίου. Και είπαν και στον Ιωάννη:
Γιουβάν! σκλάβε, δούλε, άπιστε κιαφίρ ή άσπάζεσαι το κοράνιο ή πεθαίνεις! Αφέντη, είπε ο Όσιος Ιωάννης. Τα μεν καθήκοντά μου τα κάνω στά κτήματα και τα υποστατικά σου με υπακοή. Τήν ψυχή μου όμως δεν θα την δώσω. Εγώ τον αληθινό Θεό μόνον λατρεύω. Εσύ έξουσιάζεις το σώμα μου όχι την ψυχή μου. Έχεις αιχμάλωτο μόνο το σώμα μου. Κοράνιο και Μωάμεθ δεν προσκυνώ.
Τί όμορφο διαχωρισμό που κάνει ο Άγιος! Η απολογία του όμοια με εκείνην που εκαναν εκατομμύρια μαρτύρων της πίστεως.
Οι οθωμανοί προχωρούν σε βασανιστήρια οικτρά. Αργό μαρτύριο. Οι οθωμανοί δεν θανατώνουν αμέσως. Θέλουν να σε βασανίζουν μέχρι να αρνηθής εκείνο που πιστεύεις και να ασπαστής τον μωαμεθανισμό. Έως και σήμερα την ίδια τακτική ακολουθούν.
Μετά από τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια έβαλαν τον Άγιο να υπηρετή τα άλογα στον στάβλο. Ο Οσιος έλεγε τον στάβλο της Βηθλεέμ με θυμίζει. Αν βγάλουμε το σκουφάκι του θα δούμε ότι είναι καμμένο το κρανίο του Οσίου γιατί οί Τούρκοι πύρωναν στην φωτιά ένα τάσι, ένα χάλκινο πιάτο με τσιμπίδα, με μιά λαβίδα, το κοκκίνιζαν το πιάτο και με αυτό του εκαιγαν τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής. Πύρωναν ολόκληρο το κρανίο γιά να ακούσουν την άρνηση.
Το αγκάθινο στεφάνι μου φοράτε, του Κυρίου μου, έλεγε.
Έτσι ερμήνευαν και ερμηνεύουν οι Άγιοι την ζωή την μαρτυρική.
Εμείς δεν διακρίνουμε, ποιά είναι από τον Κύριο τα βάσανα που περνάμε, και πολλές φορές αγανακτούμε με τις δοκιμασίες. Αρνούμαστε και ρωτάμε γιατί; Γιατι Θεέ μου εμένα; Προβάλλουμε το γιατί σε ό,τι μας συμβαίνει, ασθένειες, βάσανα, δοκιμασίες, και ρωτάμε γιατί εμένα; γιατί;
Να το έλεγε άραγε και ο Άγιος Ιωάννης; Οχι! Θεέ μου σε δοξάζω, σε λατρεύω, χύνω το αίμα μου γιά Εσένα.
Μπορούσε να πή, γιατί αφήνεις τους Τούρκους και μου κάνουν αυτά; Όχι! Γιατι να το παθαίνω αυτό; Όχι.
Οι αδύναμοι εμείς τα λέμε και έχει μεγάλη σημασία. Μεγάλη η διαφορά μας με τους Αγίους. Οι Άγιοι είχαν το πάν, την αγάπη του Θεού, τον ίδιο τον Θεό.
Είδατε πως λαχταράμε γιά τις οικογένειές μας, γιά τα παιδιά, γιά τα αγαθά τα ανθρώπινα; Κράκ! κάνει η καρδιά μας γιά ορισμένα ανθρώπινα πράγματα.
Των Αγίων η καρδιά δεν εκαμε αυτό το κράκ γιά τίποτα εκτός από τον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά μας, σε αυτό διαφέρουμε.
Έρχεται, λοιπόν, εξαντλημένος ο Άγιος μέσα στο στάβλο με τα ζώα, ζήτησε την Θεία Κοινωνία από τον Ιερέα. Προαισθάνθηκε το τέλος του, ζήτησε τον Ιερέα να πάη στο στάβλο γιά να τον κοινωνήση.
Ο Ιερέας τον γνώριζε τον Όσιο γιατί σε όλα τα χρόνια του μαρτυρίου κρυφά ο Όσιος σηκωνόταν μεσάνυχτα, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, και πήγαινε στην εκκλησία και μεταλάβαινε το σώμα και το αίμα του Χριστού, και το σημειώνει αυτό ο υμνογράφος και ο συναξαριστής: «Έκαστον γαρ Σάββατον των Θείων και αχράντων μετείχε μυστηρίων».
Ηταν έτοιμος να δεχθή το αίμα και το σώμα του Χριστού, με τα αίματα του μαρτυρίου επάνω του, εμείς είμαστε άξιοι άραγε να κοινωνούμε κάθε εβδομάδα; Ο Θεός το ξέρει, και εμάς να μη μας λείπη αυτή η επιθυμία να κοινωνούμε, συχνά, διότι εδώ είναι η πύλη του Παραδείσου. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον. Εάν δεν φάτε το σώμα μου και δεν πιήτε το αίμα μου ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς».
Από εδώ ξεκινά ο Παράδεισός μας. Οταν είπαν στον Κύριό μας γιά την βασιλεία των ουρανών, πόσο όμορφα Θά είναι να καθήσει κανείς στο τραπέζι της βασιλείας μαζί σου, ο Κύριος είπε' η βασιλεία η έμή
έντός ύμών έστι. Μέσα στις καρδιές σας είναι η βασιλεία η δική μου. Αυτό σημαίνει ότι από εδώ βιώνουμε την βασιλεία των ουρανών.
Το εχέγγυο, η βάση είναι η εξομολόγησή μας, η συγχώρηση δηλαδή των αμαρτιών μας. Άνθρωποι είμαστε. Να μη πούμε δεν σκότωσα, δεν αδίκησα, δεν εκλεψα κ.τ.λ. Οχι. Και μία μέρα να ζήσουμε έχουμε αμαρτίες. Τι λέει η γλώσσα μας; τι βλέπουμε; τι ακούμε; τι επιθυμούμε; Σε μιά ευχή λέμε: Τα εν λόγω και τα εν έργω, τα εν γνώσει και αγνοία, τα κατά νουν και διάνοια τα πάντα ημίν συγχώρησον ως αγαθός και φιλάνθρωπος.
Να ζητάμε την ευχή. Να λέμε να άκουμπήση το χέρι του ο πνευματικός στην κεφαλή μας, όπως ο Χριστός στούς αποστόλους και οι απόστολοι στούς διαδόχους. Αυτή η ευλογία, αυτή η μετάδοση της συγχωρήσεως, της χάριτος έφτασε μέχρι τις ήμέρες τις ιδικές μας. Να ζητάμε από τον πνευματικό την συγχώρηση και να μετέχουμε του Αγίου Ποτηρίον, να μετέχουμε στο σώμα και το αίμα του Χριστού.
Έκανα αυτή την παρένθεση γιατί το κέντρο της ζωής του Οσίου Ιωάννου ήταν το μαρτύριο με την Θεία Κοινωνία. Η υπομονή, η αντοχή με την σφραγίδα του σώματος και αίματος του Κυρίου.
Εμείς εκεί που ακουμπάμε τα χείλη μας, ασπαζόμενοι την λάρνακα του Οσίου, τα ακουμπάμε σ' ένα πνευματέμφορο και σ' ένα χριστοφόρο ιερό λείψανο. Πάντοτε σκηνώνει ο Χριστός μετ' αυτών των ιερών λειψάνων. Πάντοτε συνοικεί το Πνεύμα το Άγιον.
Ζών ο Οσιος Ιωάννης κληρονόμησε την βασιλεία των ουρανών.
Ειδοποίησε, λοιπόν, τον ιερέα. Ο ιερέας κατάλαβε ότι δεν μπορεί ο σκλάβος να περπατήση και παίρνει ένα μήλο, το εκοίλωσε, το εκούφωσε, έβαλε μέσα την Θεία κοινωνία και το έπήγε στον στάβλο. Εκεί ο Όσιος ήταν πεσμένος μές στίς κοπριές των ζώων, το σημειώνει ο Ιστορικός «ώς ο δίκαιος Ιώβ κείμενος επί κοπρίας». Σάν τον δίκαιο Ιώβ που είχε χάσει τα πάντα και πεσμένος με ένα όστρακο έξυνε τίς πληγές του, έτσι τον παρομοιάζει ο υμνογράφος με τον Ιώβ που πέρασε όλα τα αθλήματα και με την υπομονή την μεγάλη.
Έτσι τον βρήκε ο Ιερέας να κείτεται επί κοπρίας. Να το μεγαλείο των Αγίων! Να που και πάλι δεν ακούγεται κανένα παράπονο από τον Άγιο' που μένει, που τον έχουν και διαμένει εκεί.
Τήν ημέρα εκείνη τον κοινώνησε ο Ιερέας και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα. Μπορούμε να πούμε και εμείς· έγειρε η αγία του κεφαλή, ασχέτως που βλέπουμε και εμείς πολλές φορές να γυρίζει και να μετακινείται η αγία του κεφαλή.
Όταν κάναμε το 2005 την αλλαγή αμφίων στίς 18 Απριλίου 2005, ξέρετε; Ζητάει μόνος του να του αλλάξουμε τα άμφια. Δεν ανοίγει η λάρνακα και να θελήσουμε. Γυρίζει το κλειδί και ακούγεται και δεν ανοίγει όταν δεν θέλει. Πως ειδοποιεί γιά την αλλαγή των αμφίων του; Νά, έρχεται π.χ. σε μιά καλή ψυχή και λέει στον ύπνο (σέ διάφορα μέρη, στην Ν. Υόρκη, στην Αυστραλία, στην Θεσσαλονίκη), έλα να με χαιρετήσης, είμαι ο Ιωάννης από την Ρωσία' έλα στην εκκλησία μου και να πης στον Ιερέα ήρθε ο καιρός να μου αλλάξουν τους χιτώνες. Έτσι έγινε το 1937, το 1955, το 1977 που έγινα αποδέκτης εγώ. Επήρα εγώ τίς πληροφορίες από πιστούς. Το 2005 ξαναζήτησε ο Όσιος να γίνη αλλαγή αμφίων μετά 28 χρόνια που πέρασαν από το 1977.
Ο κ. Στυλιανός ξέρει ότι εδώ μαζί ξεκινήσαμε στον αγώνα. Μού είπε λευκανθήκαμε. Ο αγαπητός Στυλιανός ειναι πολλά χρόνια στον αγώνα, και να προσεύχεσθε γι' αυτόν. Εγώ είμαι εδώ 43 χρόνια κληρικός και τρία χρόνια πρίν ως λαίκός, συνολικά 46 χρόνια και έχουμε δεί χιλιάδες και εκατομμύρια πιστούς να περνουν μπροστά από τον Άγιο Ιωάννη.
Τί έχουμε να μαρτυρήσουμε; Τί είδαμε στις αλλαγές; Το συγκλονιστικό είπαμε είναι ότι είδοποιεί ο ίδιος! Ετσι σε μιά κοπέλα είπε:
Να 'ρθής να δής το μαξιλάρι μου που θα είναι γεμάτο δάκρυα. Κλαίμε για σας τους νέους. Προσευχόμαστε ιδιαίτερα γιά σας στο Θεό να σας στηρίξη.
Όταν το 1977 ανοίξαμε και είδαμε το μαξιλάρι όλο καθαρό ήταν, όμως εδώ δίπλα στούς οφθαλμούς ήταν βρεγμένο με μιά μεγάλη κηλίδα από δάκρυα.
Είδαμε όλη την κεφαλή του Αγίου να κινείται, και ο Σεβασμιώτατος και οι ιερείς.
Συγκλονιστικό! Παίρνουμε την λάρνακα και ερχόμαστε σε δύο τραπέζια και βάζουμε τον Άγιο. Αυτό που σεβάστηκε ο ίδιος ο Θεός, ετίμησε και εχαρίτωσε και εδόξασε, που χάρισε το δώρο της αφθαρσίας ως την Β΄ Παρουσία.
Είναι συγκλονιστικό να τον aλλάζης σαν ζωντανό άνθρωπο. Και το 1977 και το 2005 έγινε το ίδιο αυτό θαυμαστό γεγονός.
Στον στάβλο επί κοπρίας σαν τον δίκαιο Ιώβ.
Να από που πέρασε η Ορθοδοξία μας. Να τα αίματα των μαρτύρων. Να οι Θυσίες, οι κόποι, οι ιδρώτες, τα κλάματα, όλα τα βασανιστήρια. Καμιά φορά φοβόμαστε, άκουμε ότι κάποιος από την Κυβέρνηση, κάποιος υπουργός, κάποιος πρόεδρος έβγαλε κάποιο διάταγμα εναντίον της Εκκλησίας, εναντίον των μυστηρίων, εναντίον του μυστηρίου του Γάμου. Ναί, ανησυχούμε. Οχι να φοβόμαστε όμως.
Κανένα διάταγμα δεν μπορεί να μετακινήση αυτές τις θυσίες. Ποιός τα αίματα των Μαρτύρων; Ποιός τα δάκρυα των Οσίων;
Γιατι δεν μπορεί να τα μετακινήση κανένα διάταγμα;
Γιατι έγιναν από τους Αγίους προσφορά αυτές οι θυσίες στον Θεό, και τα σφράγισε και αποδέχτηκε ο Θεός.
Ποιός θα μετακινήση τήν κληρονομιά του Θεού; Ποιός μπορεί να τα μετακινήση αυτά;
Απομένει σε εμάς να αγαπάμε τον Θεό και τους Αγίους.
Σταματήστε και στο πιό φτωχό ερημοκλήσι, κοιτάξτε το, κάνετε το σταυρό σας και πέστε:
Στά αίματα και στις θυσίες "Aυτoί μου, σε ό,τι προσφέρατε, αυτό προσκυνώ, αυτό τιμώ και αυτό δοξάζω!
Αυτη είναι η Ορθοδοξία μας, μιά πορεία μαρτυρίου, ένας δρόμος πρός την βασιλεία των ουρανών.
Οταν πέθανε ο Όσιος, επήραν οι Χριστιανοί το Ιερό λείψανο και εναπέθεσαν αυτό το θησαυρό της πίστεως σε μιά λάρνακα και το προσκυνούσαν στο Προκόπι της Καππαδοκίας.
Οι Τούρκοι το έρριξαν στην φωτιά. Είδαν όμως, τότε, ζωντανό τον Άγιο μέσα στην φωτιά, πέταξαν τα όπλα τους και έφυγαν. Τήν άλλη ημέρα οι Χριστιανοί πήγαν να δουν μήπως σώθηκε κάτι, και είδαν μέσα στις στάχτες και τα κάρβουνα, ότι είχαν καεί όλα τα ξύλα και το σώμα του Αγίου μέσα στη Θερμή τέφρα της φωτιάς χωρίς να έχη καή, παρά να έχη πάρη αυτό το σκούρο χρώμα.
Ακόμη το ιερό λείψανο του Αγίου διατηρεί την ευλυγισία του.
Το 1922-24 που έγινε η καταστροφή στην Μικρά Ασία, οι πρόσφυγες το έφεραν εδώ και θεμελιώθηκε ο Ναός. Τώρα συμπληρώθηκαν 82 χρόνια....
Το Ιδρυμα του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου συμμετέχει σε έργα αγάπης της Μητροπόλεώς μας. Έχουμε δύο γηροκομεία (Χαλκίδος και Ιστιαίας), βοηθούμε παιδιά με κατασκηνώσεις κοντά στά Λουτρά Αιδηψού οπού σε 29 κτίρια φιλοξενούμε το καλοκαίρι χίλια (1.000) παιδιά γιά να μπορούν κοντά στην ξεγνοιασιά να ακούνε και το λόγο της Μάνας Εκκλησίας, γιατί στην εποχή μας πολλοί θέλουν να διαφεντεύουν τα παιδιά. Η Εκκλησία κάνει το καθήκον της και μεταδίδει το λόγο του Ευαγγελίου. Αυτό το λόγο του Θεού μεταδίδει και ο κ. Στυλιανός και να είστε βοηθοί του. Την ώρα που λειτουργούμε έρχονται όλοι οι εργάτες και μπαίνουν στην μνήμη μου και τους μνημονεύω χωρίς εγώ να το θέλω. Έρχονται μόνοι τους. Το θέλει ο Άγιος Ιωάννης. Το θέλει η αγάπη του Θεού. Ανάβουμε ένα κεράκι κάθε μέρα γιά όλους που πέρασαν και περνούν από τον Άγιο Ιωάννη. Αυτή είναι η ταπεινή μας προσφορά στην αγάπη του Θεού.
Μιά οικογένεια στην Αθήνα δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα, το παιδί τους ο Βασιλάκης, Ε' Δημοτικού, ξαφνικά έχασε το κέφι του, κλείστηκε στο σπίτι, άρχισαν εξετάσεις και διαπιστώθηκε «μυελογενής λευχαιμία», μετά από παρακέντηση που έγινε στην σπονδυλική στήλη. Αρχισαν οι χημειοθεραπείες, πέφτουν τα μαλλιά του παιδιού και πρέπει να έχη μεγάλη αντοχή κανείς. Έχανε το παιδί τίς δυνάμεις του.
Μιά βραδιά, μεσάνυχτα, φωνάζει την μητέρα του.
Μανούλα θέλω μιά χάρη. Να με πάτε στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.
Πως, παιδί μου, σκέφθηκες τον Άγιον αυτόν ανάμεσα σε τόσους Αγίους;
θυμάσαι που πήγαμε εκδρομή πέρσι; Είχαμε πάρει και το βιβλίο με την Ιστορία και τα θαύματά τον. Απόψε, μόλις τελείωσα να το διαβάζω, άκουσα μέσα μου μιά φωνή, σα να μου είπε' έλα Βασιλάκη στην εκκλησία μου και θα σε κάνω καλά και σένα.
Ήρθανε. Το παιδί να βλέπατε πως προσπαθούσε να πιαστή από τη ζωή. Πήγε κοντά, προσκύνησε. Άνοιξε τα χεράκια του, προσευχόταν, κατόπιν βάζει το σκουφάκι και τη ζώνη του Αγίου. Και το πιό απλό αντικείμενο μπορεί να μεταφέρη την δύναμη του Θεού. Η μάνα του να κλαίη κοντά στο άγιο λείψανο, και τότε της λέει το παιδί:
Μανούλα μου μήν κλαίς! Μ' εκανε καλά ο Άγιος Ιωάννης.
Πές μου, παιδί μου, πως;
Σταμάτησε το μούδιασμα στο σώμα και ο πόνος στη μέση μου και, εκτός από αυτό, ήρθε μέσα μου χαρά. Χαίρομαι που θα ξαναγυρίσω στο σχολείο μου.
Φύγανε και δεν είπαν σε κανέναν τίποτα. Γύρισαν στην Αθήνα. Πήγαν στο Νοσοκομείο. Έγιναν νέες εξετάσεις και ο καθηγητής είπε πως, με τα αποτελέσματα της παρακεντήσεως, τώρα πιά σταματάμε τις χημειοθεραπείες γιατί αρρώστεια δεν υπάρχει πλέον. Τότε η μάνα είπε τι είχε ζητήσει και τι είχε κάνει μόνο του το παιδί, και είπε ο γιατρός:
Αυτά είναι πάνω από την επιστήμη, είναι στην σφαίρα της πίστεως. Να ευχαριστήσετε τον Άγιο γιατί το εξιτήριο το υπέγραψε ένας Άγιος.
Τον Ιούνιο τελείωσε το Δημοτικό ο Βασιλάκης και είναι όπως θέλη ο Θεός.
Τέτοια θαυμαστά γεγονότα γίνονται και θα γίνονται πάντα, και είναι η χάρη του Θεού. Ο ίδιος ο Θεός θαυματουργεί διά των Αγίων. Το κάθε σπίτι έχει τα δικά του προβλήματα, στην αγάπη του Θεού πρώτα να τα λέμε τα προβλήματά μας, στην Παναγία μας, στους Αγίου μας και βάλτε και τον δούλο του Θεού Άγιο Ιωάννη μεσίτη και έχει πάντα η αγάπη του Θεού.
Στα πατρικά και αδελφικά, πηγαία και διδακτικά λόγια του σεβαστού πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Βερνέζου, προϊσταμένου του Ιερού Προσκυνήματος, ανέφερε τα εξής ο υπεύθυνος της προσκυνηματικής εκδρομής κ. Στυλιανός:
Μετά 40 και πλέον χρόνια ευδόκησε η ευσπλαγχνία του Θεού να ξαναβρεθούμε στον Ιερό χώρο του Οσίου Ιωάννου. Η αγάπη του Θεού μας οδήγησε και οι πρεσβείες του Αγίου και βρεθήκαμε εδώ. Τότε είχαμε ευλάβεια, ζήλο, πόθο και νοιώθαμε ότι μας είχε πάρει ο Άγιος υπό την άμεση προστασία του. Κατόπιν, από αμέλεια και απροσεξία μου, εμειώθηκε ο ζήλος μας καίτοι ο Άγιος είναι ο ίδιος προς πάντας. Εμείς δεν μένουμε θερμοί στην πίστη και αποστερούμεθα ευεργεσιών και πνευματικών δωρεών.
Όταν ήλθα εδώ γιά πρώτη φορά ο π. Ιωάννης ήταν λαϊκός Ιεροψάλτης και βλέπω, μετά από τόσα χρόνια, τον σεβαστό πατέρα Ιωάννη, με τη χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου, με την ίδια υποδειγματική αφοσίωση, συνέπεια και ευλάβεια να διακονή το προσκύνημα.
Εμείς σήμερα είναι σα να ήρθαμε σ' ένα πνευματικό πανεπιστήμιο. Πήραμε πολλά και ευχής έργον να τα αξιοποιήσουμε καταλλήλως. Τότε θα είμαστε πράγματι καλοί έργάτες, αν προσαυξήσουμε τα δώρα που η αγαθότητα του Θεού ευδόκησε να μας προσφερθούν σήμερα από τον π. Ιωάννη, που τα ζεί και τα ομολογεί.
Οφείλουμε θερμές ευχαριστίες πρός τον Θεό και τον Όσιο γιατί, με αυτη την ιεραποδημία, τονώθηκε η ασθενής πίστη μας και θα μας βοηθήση στην διόρθωση ηθικών πληγών, που έχουμε, και στην ανοδική πνευματική μας πορεία...
Τροπάριον των αίνων
Ήχος πλ. δ: Ώ του παραδόξου θαύματος.
Ω του παραδόξου θαύματος! έν ακαθάρτοις συνών, Ιωάννης ο ένθεος, καθαρός τω σώματι, και ψυχή όλος γέγονε, κοιτώνα έχων, το ιπποστάσιον, τροφήν τάς ύβρεις και τα λακτίσματα, την τε γυμνότητα, και το ψύχος άπαντα διά Χριστόν, ήνεγκε στερρότατα, ο τρισμακάριστος.
Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Βερνέζου
* Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που έγινε σε προσκυνητάς από την Θεσσαλονίκη την 8ην Μαίου 2007.
Ήχος πλ. δ: Ώ του παραδόξου θαύματος.
Ω του παραδόξου θαύματος! έν ακαθάρτοις συνών, Ιωάννης ο ένθεος, καθαρός τω σώματι, και ψυχή όλος γέγονε, κοιτώνα έχων, το ιπποστάσιον, τροφήν τάς ύβρεις και τα λακτίσματα, την τε γυμνότητα, και το ψύχος άπαντα διά Χριστόν, ήνεγκε στερρότατα, ο τρισμακάριστος.
Δεύτε προσκυνήσωμεν πιστοί, και μετ' εύλαβείας και πόθου κατασπαζόμενοι, λείψανον περίσεπτον και πανυπέρτιμον, Ιωάννου θεόφρονος, αγνίσωμεν χείλη, όμματα και μέτωπα, και ικετεύσωμεν, όπως και ημάς αξιώση, τέλους σωτηρίου και θείου, ταίς αυτού πρός Κύριον δεήσεσιν.
Εύχομαι να αποβή το προσκύνημά σας αυτό πρός τόνωση γιά τον αγώνα της ζωής, και ψυχική σωτηρία... Η ζωή έχει δυσκολίες, εμπόδια ανυπέρβλητα, οι ουρανοί όμως δεν κλείνουν ποτέ γιά κανένα. Μας απομένει η αγάπη του Θεού. Άν υπάρχη μεγάλος σταυρός, άν υπάρχη Μεγ. Παρασκευή, ακολουθεί η Ανάστασις.
Ήρθατε σε ένα Άγιο που περπάτησε έτσι την όδό του μαρτυρίου.
Γεννήθηκε στην Ρωσία από Ρώσους όρθοδόξους γονείς. Του έδωσαν χριστιανική ανατροφή. Μεγάλη υπόθεση να πούμε πως τα παιδιά ανετράφησαν κατά την διδασκαλία Κυρίου, κατά το Ευαγγέλιο. Σημειώνεται, ότι τον ανέθρεψαν οι γονείς του χριστιανικά.
21 ετών πήγε στρατιώτης στον τσαρικό στρατό της πατρίδος του. Μάχεται γιά την ανακατάληψη του Αζώφ από το 1711 έως το 1718. Αυτά τα χρόνια πολέμησε και πιάστηκε αιχμάλωτος πολέμου. Συστρατιώτης του ήταν ο Παχώμιος και συναιχμάλωτος. Χωρίστηκαν όμως γιατί ο Τούρκος αξιωματικός πήγε τον Ιωάννη στο Προκόπη Καππαδοκίας και ο άλλος αξιωματικός με τον Παχώμιο έμεινε στο Ουσακί. Μαρτύρησαν και οι δύο. Ο Παχώμιος ετελειώθη την 21η Μαίου και ο Ιωάννης την 27η Μαΐου. Μετά τον πόλεμο οδηγήθηκαν χιλιάδες Ρώσοι αιχμάλωτοι πολέμου. Ταπεινώθηκε η Ρωσική αυτοκρατορία από τους Τούρκους. Η συνθήκη που υπέγραψαν το 1718 ήταν ταπεινωτική και χιλιάδες αιχμάλωτοι Ρώσοι οδηγήθηκαν στά σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Στό Προκόπη ήταν και άλλοι Ρώσοι στρατιώτες που εξώμοσαν από τα φοβερά βασανιστήρια.
Δεν άντεξαν και έγιναν Μωαμεθανοί. Αρνήθηκαν τον Χριστό. Ηρθε και η σειρά του Οσίου. Και είπαν και στον Ιωάννη:
Γιουβάν! σκλάβε, δούλε, άπιστε κιαφίρ ή άσπάζεσαι το κοράνιο ή πεθαίνεις! Αφέντη, είπε ο Όσιος Ιωάννης. Τα μεν καθήκοντά μου τα κάνω στά κτήματα και τα υποστατικά σου με υπακοή. Τήν ψυχή μου όμως δεν θα την δώσω. Εγώ τον αληθινό Θεό μόνον λατρεύω. Εσύ έξουσιάζεις το σώμα μου όχι την ψυχή μου. Έχεις αιχμάλωτο μόνο το σώμα μου. Κοράνιο και Μωάμεθ δεν προσκυνώ.
Τί όμορφο διαχωρισμό που κάνει ο Άγιος! Η απολογία του όμοια με εκείνην που εκαναν εκατομμύρια μαρτύρων της πίστεως.
Οι οθωμανοί προχωρούν σε βασανιστήρια οικτρά. Αργό μαρτύριο. Οι οθωμανοί δεν θανατώνουν αμέσως. Θέλουν να σε βασανίζουν μέχρι να αρνηθής εκείνο που πιστεύεις και να ασπαστής τον μωαμεθανισμό. Έως και σήμερα την ίδια τακτική ακολουθούν.
Μετά από τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια έβαλαν τον Άγιο να υπηρετή τα άλογα στον στάβλο. Ο Οσιος έλεγε τον στάβλο της Βηθλεέμ με θυμίζει. Αν βγάλουμε το σκουφάκι του θα δούμε ότι είναι καμμένο το κρανίο του Οσίου γιατί οί Τούρκοι πύρωναν στην φωτιά ένα τάσι, ένα χάλκινο πιάτο με τσιμπίδα, με μιά λαβίδα, το κοκκίνιζαν το πιάτο και με αυτό του εκαιγαν τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής. Πύρωναν ολόκληρο το κρανίο γιά να ακούσουν την άρνηση.
Το αγκάθινο στεφάνι μου φοράτε, του Κυρίου μου, έλεγε.
Έτσι ερμήνευαν και ερμηνεύουν οι Άγιοι την ζωή την μαρτυρική.
Εμείς δεν διακρίνουμε, ποιά είναι από τον Κύριο τα βάσανα που περνάμε, και πολλές φορές αγανακτούμε με τις δοκιμασίες. Αρνούμαστε και ρωτάμε γιατί; Γιατι Θεέ μου εμένα; Προβάλλουμε το γιατί σε ό,τι μας συμβαίνει, ασθένειες, βάσανα, δοκιμασίες, και ρωτάμε γιατί εμένα; γιατί;
Να το έλεγε άραγε και ο Άγιος Ιωάννης; Οχι! Θεέ μου σε δοξάζω, σε λατρεύω, χύνω το αίμα μου γιά Εσένα.
Μπορούσε να πή, γιατί αφήνεις τους Τούρκους και μου κάνουν αυτά; Όχι! Γιατι να το παθαίνω αυτό; Όχι.
Οι αδύναμοι εμείς τα λέμε και έχει μεγάλη σημασία. Μεγάλη η διαφορά μας με τους Αγίους. Οι Άγιοι είχαν το πάν, την αγάπη του Θεού, τον ίδιο τον Θεό.
Είδατε πως λαχταράμε γιά τις οικογένειές μας, γιά τα παιδιά, γιά τα αγαθά τα ανθρώπινα; Κράκ! κάνει η καρδιά μας γιά ορισμένα ανθρώπινα πράγματα.
Των Αγίων η καρδιά δεν εκαμε αυτό το κράκ γιά τίποτα εκτός από τον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά μας, σε αυτό διαφέρουμε.
Έρχεται, λοιπόν, εξαντλημένος ο Άγιος μέσα στο στάβλο με τα ζώα, ζήτησε την Θεία Κοινωνία από τον Ιερέα. Προαισθάνθηκε το τέλος του, ζήτησε τον Ιερέα να πάη στο στάβλο γιά να τον κοινωνήση.
Ο Ιερέας τον γνώριζε τον Όσιο γιατί σε όλα τα χρόνια του μαρτυρίου κρυφά ο Όσιος σηκωνόταν μεσάνυχτα, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, και πήγαινε στην εκκλησία και μεταλάβαινε το σώμα και το αίμα του Χριστού, και το σημειώνει αυτό ο υμνογράφος και ο συναξαριστής: «Έκαστον γαρ Σάββατον των Θείων και αχράντων μετείχε μυστηρίων».
Ηταν έτοιμος να δεχθή το αίμα και το σώμα του Χριστού, με τα αίματα του μαρτυρίου επάνω του, εμείς είμαστε άξιοι άραγε να κοινωνούμε κάθε εβδομάδα; Ο Θεός το ξέρει, και εμάς να μη μας λείπη αυτή η επιθυμία να κοινωνούμε, συχνά, διότι εδώ είναι η πύλη του Παραδείσου. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον. Εάν δεν φάτε το σώμα μου και δεν πιήτε το αίμα μου ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς».
Από εδώ ξεκινά ο Παράδεισός μας. Οταν είπαν στον Κύριό μας γιά την βασιλεία των ουρανών, πόσο όμορφα Θά είναι να καθήσει κανείς στο τραπέζι της βασιλείας μαζί σου, ο Κύριος είπε' η βασιλεία η έμή
έντός ύμών έστι. Μέσα στις καρδιές σας είναι η βασιλεία η δική μου. Αυτό σημαίνει ότι από εδώ βιώνουμε την βασιλεία των ουρανών.
Το εχέγγυο, η βάση είναι η εξομολόγησή μας, η συγχώρηση δηλαδή των αμαρτιών μας. Άνθρωποι είμαστε. Να μη πούμε δεν σκότωσα, δεν αδίκησα, δεν εκλεψα κ.τ.λ. Οχι. Και μία μέρα να ζήσουμε έχουμε αμαρτίες. Τι λέει η γλώσσα μας; τι βλέπουμε; τι ακούμε; τι επιθυμούμε; Σε μιά ευχή λέμε: Τα εν λόγω και τα εν έργω, τα εν γνώσει και αγνοία, τα κατά νουν και διάνοια τα πάντα ημίν συγχώρησον ως αγαθός και φιλάνθρωπος.
Να ζητάμε την ευχή. Να λέμε να άκουμπήση το χέρι του ο πνευματικός στην κεφαλή μας, όπως ο Χριστός στούς αποστόλους και οι απόστολοι στούς διαδόχους. Αυτή η ευλογία, αυτή η μετάδοση της συγχωρήσεως, της χάριτος έφτασε μέχρι τις ήμέρες τις ιδικές μας. Να ζητάμε από τον πνευματικό την συγχώρηση και να μετέχουμε του Αγίου Ποτηρίον, να μετέχουμε στο σώμα και το αίμα του Χριστού.
Έκανα αυτή την παρένθεση γιατί το κέντρο της ζωής του Οσίου Ιωάννου ήταν το μαρτύριο με την Θεία Κοινωνία. Η υπομονή, η αντοχή με την σφραγίδα του σώματος και αίματος του Κυρίου.
Εμείς εκεί που ακουμπάμε τα χείλη μας, ασπαζόμενοι την λάρνακα του Οσίου, τα ακουμπάμε σ' ένα πνευματέμφορο και σ' ένα χριστοφόρο ιερό λείψανο. Πάντοτε σκηνώνει ο Χριστός μετ' αυτών των ιερών λειψάνων. Πάντοτε συνοικεί το Πνεύμα το Άγιον.
Ζών ο Οσιος Ιωάννης κληρονόμησε την βασιλεία των ουρανών.
Ειδοποίησε, λοιπόν, τον ιερέα. Ο ιερέας κατάλαβε ότι δεν μπορεί ο σκλάβος να περπατήση και παίρνει ένα μήλο, το εκοίλωσε, το εκούφωσε, έβαλε μέσα την Θεία κοινωνία και το έπήγε στον στάβλο. Εκεί ο Όσιος ήταν πεσμένος μές στίς κοπριές των ζώων, το σημειώνει ο Ιστορικός «ώς ο δίκαιος Ιώβ κείμενος επί κοπρίας». Σάν τον δίκαιο Ιώβ που είχε χάσει τα πάντα και πεσμένος με ένα όστρακο έξυνε τίς πληγές του, έτσι τον παρομοιάζει ο υμνογράφος με τον Ιώβ που πέρασε όλα τα αθλήματα και με την υπομονή την μεγάλη.
Έτσι τον βρήκε ο Ιερέας να κείτεται επί κοπρίας. Να το μεγαλείο των Αγίων! Να που και πάλι δεν ακούγεται κανένα παράπονο από τον Άγιο' που μένει, που τον έχουν και διαμένει εκεί.
Τήν ημέρα εκείνη τον κοινώνησε ο Ιερέας και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα. Μπορούμε να πούμε και εμείς· έγειρε η αγία του κεφαλή, ασχέτως που βλέπουμε και εμείς πολλές φορές να γυρίζει και να μετακινείται η αγία του κεφαλή.
Όταν κάναμε το 2005 την αλλαγή αμφίων στίς 18 Απριλίου 2005, ξέρετε; Ζητάει μόνος του να του αλλάξουμε τα άμφια. Δεν ανοίγει η λάρνακα και να θελήσουμε. Γυρίζει το κλειδί και ακούγεται και δεν ανοίγει όταν δεν θέλει. Πως ειδοποιεί γιά την αλλαγή των αμφίων του; Νά, έρχεται π.χ. σε μιά καλή ψυχή και λέει στον ύπνο (σέ διάφορα μέρη, στην Ν. Υόρκη, στην Αυστραλία, στην Θεσσαλονίκη), έλα να με χαιρετήσης, είμαι ο Ιωάννης από την Ρωσία' έλα στην εκκλησία μου και να πης στον Ιερέα ήρθε ο καιρός να μου αλλάξουν τους χιτώνες. Έτσι έγινε το 1937, το 1955, το 1977 που έγινα αποδέκτης εγώ. Επήρα εγώ τίς πληροφορίες από πιστούς. Το 2005 ξαναζήτησε ο Όσιος να γίνη αλλαγή αμφίων μετά 28 χρόνια που πέρασαν από το 1977.
Ο κ. Στυλιανός ξέρει ότι εδώ μαζί ξεκινήσαμε στον αγώνα. Μού είπε λευκανθήκαμε. Ο αγαπητός Στυλιανός ειναι πολλά χρόνια στον αγώνα, και να προσεύχεσθε γι' αυτόν. Εγώ είμαι εδώ 43 χρόνια κληρικός και τρία χρόνια πρίν ως λαίκός, συνολικά 46 χρόνια και έχουμε δεί χιλιάδες και εκατομμύρια πιστούς να περνουν μπροστά από τον Άγιο Ιωάννη.
Τί έχουμε να μαρτυρήσουμε; Τί είδαμε στις αλλαγές; Το συγκλονιστικό είπαμε είναι ότι είδοποιεί ο ίδιος! Ετσι σε μιά κοπέλα είπε:
Να 'ρθής να δής το μαξιλάρι μου που θα είναι γεμάτο δάκρυα. Κλαίμε για σας τους νέους. Προσευχόμαστε ιδιαίτερα γιά σας στο Θεό να σας στηρίξη.
Όταν το 1977 ανοίξαμε και είδαμε το μαξιλάρι όλο καθαρό ήταν, όμως εδώ δίπλα στούς οφθαλμούς ήταν βρεγμένο με μιά μεγάλη κηλίδα από δάκρυα.
Είδαμε όλη την κεφαλή του Αγίου να κινείται, και ο Σεβασμιώτατος και οι ιερείς.
Συγκλονιστικό! Παίρνουμε την λάρνακα και ερχόμαστε σε δύο τραπέζια και βάζουμε τον Άγιο. Αυτό που σεβάστηκε ο ίδιος ο Θεός, ετίμησε και εχαρίτωσε και εδόξασε, που χάρισε το δώρο της αφθαρσίας ως την Β΄ Παρουσία.
Είναι συγκλονιστικό να τον aλλάζης σαν ζωντανό άνθρωπο. Και το 1977 και το 2005 έγινε το ίδιο αυτό θαυμαστό γεγονός.
Στον στάβλο επί κοπρίας σαν τον δίκαιο Ιώβ.
Να από που πέρασε η Ορθοδοξία μας. Να τα αίματα των μαρτύρων. Να οι Θυσίες, οι κόποι, οι ιδρώτες, τα κλάματα, όλα τα βασανιστήρια. Καμιά φορά φοβόμαστε, άκουμε ότι κάποιος από την Κυβέρνηση, κάποιος υπουργός, κάποιος πρόεδρος έβγαλε κάποιο διάταγμα εναντίον της Εκκλησίας, εναντίον των μυστηρίων, εναντίον του μυστηρίου του Γάμου. Ναί, ανησυχούμε. Οχι να φοβόμαστε όμως.
Κανένα διάταγμα δεν μπορεί να μετακινήση αυτές τις θυσίες. Ποιός τα αίματα των Μαρτύρων; Ποιός τα δάκρυα των Οσίων;
Γιατι δεν μπορεί να τα μετακινήση κανένα διάταγμα;
Γιατι έγιναν από τους Αγίους προσφορά αυτές οι θυσίες στον Θεό, και τα σφράγισε και αποδέχτηκε ο Θεός.
Ποιός θα μετακινήση τήν κληρονομιά του Θεού; Ποιός μπορεί να τα μετακινήση αυτά;
Απομένει σε εμάς να αγαπάμε τον Θεό και τους Αγίους.
Σταματήστε και στο πιό φτωχό ερημοκλήσι, κοιτάξτε το, κάνετε το σταυρό σας και πέστε:
Στά αίματα και στις θυσίες "Aυτoί μου, σε ό,τι προσφέρατε, αυτό προσκυνώ, αυτό τιμώ και αυτό δοξάζω!
Αυτη είναι η Ορθοδοξία μας, μιά πορεία μαρτυρίου, ένας δρόμος πρός την βασιλεία των ουρανών.
Οταν πέθανε ο Όσιος, επήραν οι Χριστιανοί το Ιερό λείψανο και εναπέθεσαν αυτό το θησαυρό της πίστεως σε μιά λάρνακα και το προσκυνούσαν στο Προκόπι της Καππαδοκίας.
Οι Τούρκοι το έρριξαν στην φωτιά. Είδαν όμως, τότε, ζωντανό τον Άγιο μέσα στην φωτιά, πέταξαν τα όπλα τους και έφυγαν. Τήν άλλη ημέρα οι Χριστιανοί πήγαν να δουν μήπως σώθηκε κάτι, και είδαν μέσα στις στάχτες και τα κάρβουνα, ότι είχαν καεί όλα τα ξύλα και το σώμα του Αγίου μέσα στη Θερμή τέφρα της φωτιάς χωρίς να έχη καή, παρά να έχη πάρη αυτό το σκούρο χρώμα.
Ακόμη το ιερό λείψανο του Αγίου διατηρεί την ευλυγισία του.
Το 1922-24 που έγινε η καταστροφή στην Μικρά Ασία, οι πρόσφυγες το έφεραν εδώ και θεμελιώθηκε ο Ναός. Τώρα συμπληρώθηκαν 82 χρόνια....
Το Ιδρυμα του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου συμμετέχει σε έργα αγάπης της Μητροπόλεώς μας. Έχουμε δύο γηροκομεία (Χαλκίδος και Ιστιαίας), βοηθούμε παιδιά με κατασκηνώσεις κοντά στά Λουτρά Αιδηψού οπού σε 29 κτίρια φιλοξενούμε το καλοκαίρι χίλια (1.000) παιδιά γιά να μπορούν κοντά στην ξεγνοιασιά να ακούνε και το λόγο της Μάνας Εκκλησίας, γιατί στην εποχή μας πολλοί θέλουν να διαφεντεύουν τα παιδιά. Η Εκκλησία κάνει το καθήκον της και μεταδίδει το λόγο του Ευαγγελίου. Αυτό το λόγο του Θεού μεταδίδει και ο κ. Στυλιανός και να είστε βοηθοί του. Την ώρα που λειτουργούμε έρχονται όλοι οι εργάτες και μπαίνουν στην μνήμη μου και τους μνημονεύω χωρίς εγώ να το θέλω. Έρχονται μόνοι τους. Το θέλει ο Άγιος Ιωάννης. Το θέλει η αγάπη του Θεού. Ανάβουμε ένα κεράκι κάθε μέρα γιά όλους που πέρασαν και περνούν από τον Άγιο Ιωάννη. Αυτή είναι η ταπεινή μας προσφορά στην αγάπη του Θεού.
Μιά οικογένεια στην Αθήνα δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα, το παιδί τους ο Βασιλάκης, Ε' Δημοτικού, ξαφνικά έχασε το κέφι του, κλείστηκε στο σπίτι, άρχισαν εξετάσεις και διαπιστώθηκε «μυελογενής λευχαιμία», μετά από παρακέντηση που έγινε στην σπονδυλική στήλη. Αρχισαν οι χημειοθεραπείες, πέφτουν τα μαλλιά του παιδιού και πρέπει να έχη μεγάλη αντοχή κανείς. Έχανε το παιδί τίς δυνάμεις του.
Μιά βραδιά, μεσάνυχτα, φωνάζει την μητέρα του.
Μανούλα θέλω μιά χάρη. Να με πάτε στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.
Πως, παιδί μου, σκέφθηκες τον Άγιον αυτόν ανάμεσα σε τόσους Αγίους;
θυμάσαι που πήγαμε εκδρομή πέρσι; Είχαμε πάρει και το βιβλίο με την Ιστορία και τα θαύματά τον. Απόψε, μόλις τελείωσα να το διαβάζω, άκουσα μέσα μου μιά φωνή, σα να μου είπε' έλα Βασιλάκη στην εκκλησία μου και θα σε κάνω καλά και σένα.
Ήρθανε. Το παιδί να βλέπατε πως προσπαθούσε να πιαστή από τη ζωή. Πήγε κοντά, προσκύνησε. Άνοιξε τα χεράκια του, προσευχόταν, κατόπιν βάζει το σκουφάκι και τη ζώνη του Αγίου. Και το πιό απλό αντικείμενο μπορεί να μεταφέρη την δύναμη του Θεού. Η μάνα του να κλαίη κοντά στο άγιο λείψανο, και τότε της λέει το παιδί:
Μανούλα μου μήν κλαίς! Μ' εκανε καλά ο Άγιος Ιωάννης.
Πές μου, παιδί μου, πως;
Σταμάτησε το μούδιασμα στο σώμα και ο πόνος στη μέση μου και, εκτός από αυτό, ήρθε μέσα μου χαρά. Χαίρομαι που θα ξαναγυρίσω στο σχολείο μου.
Φύγανε και δεν είπαν σε κανέναν τίποτα. Γύρισαν στην Αθήνα. Πήγαν στο Νοσοκομείο. Έγιναν νέες εξετάσεις και ο καθηγητής είπε πως, με τα αποτελέσματα της παρακεντήσεως, τώρα πιά σταματάμε τις χημειοθεραπείες γιατί αρρώστεια δεν υπάρχει πλέον. Τότε η μάνα είπε τι είχε ζητήσει και τι είχε κάνει μόνο του το παιδί, και είπε ο γιατρός:
Αυτά είναι πάνω από την επιστήμη, είναι στην σφαίρα της πίστεως. Να ευχαριστήσετε τον Άγιο γιατί το εξιτήριο το υπέγραψε ένας Άγιος.
Τον Ιούνιο τελείωσε το Δημοτικό ο Βασιλάκης και είναι όπως θέλη ο Θεός.
Τέτοια θαυμαστά γεγονότα γίνονται και θα γίνονται πάντα, και είναι η χάρη του Θεού. Ο ίδιος ο Θεός θαυματουργεί διά των Αγίων. Το κάθε σπίτι έχει τα δικά του προβλήματα, στην αγάπη του Θεού πρώτα να τα λέμε τα προβλήματά μας, στην Παναγία μας, στους Αγίου μας και βάλτε και τον δούλο του Θεού Άγιο Ιωάννη μεσίτη και έχει πάντα η αγάπη του Θεού.
Στα πατρικά και αδελφικά, πηγαία και διδακτικά λόγια του σεβαστού πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Βερνέζου, προϊσταμένου του Ιερού Προσκυνήματος, ανέφερε τα εξής ο υπεύθυνος της προσκυνηματικής εκδρομής κ. Στυλιανός:
Μετά 40 και πλέον χρόνια ευδόκησε η ευσπλαγχνία του Θεού να ξαναβρεθούμε στον Ιερό χώρο του Οσίου Ιωάννου. Η αγάπη του Θεού μας οδήγησε και οι πρεσβείες του Αγίου και βρεθήκαμε εδώ. Τότε είχαμε ευλάβεια, ζήλο, πόθο και νοιώθαμε ότι μας είχε πάρει ο Άγιος υπό την άμεση προστασία του. Κατόπιν, από αμέλεια και απροσεξία μου, εμειώθηκε ο ζήλος μας καίτοι ο Άγιος είναι ο ίδιος προς πάντας. Εμείς δεν μένουμε θερμοί στην πίστη και αποστερούμεθα ευεργεσιών και πνευματικών δωρεών.
Όταν ήλθα εδώ γιά πρώτη φορά ο π. Ιωάννης ήταν λαϊκός Ιεροψάλτης και βλέπω, μετά από τόσα χρόνια, τον σεβαστό πατέρα Ιωάννη, με τη χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου, με την ίδια υποδειγματική αφοσίωση, συνέπεια και ευλάβεια να διακονή το προσκύνημα.
Εμείς σήμερα είναι σα να ήρθαμε σ' ένα πνευματικό πανεπιστήμιο. Πήραμε πολλά και ευχής έργον να τα αξιοποιήσουμε καταλλήλως. Τότε θα είμαστε πράγματι καλοί έργάτες, αν προσαυξήσουμε τα δώρα που η αγαθότητα του Θεού ευδόκησε να μας προσφερθούν σήμερα από τον π. Ιωάννη, που τα ζεί και τα ομολογεί.
Οφείλουμε θερμές ευχαριστίες πρός τον Θεό και τον Όσιο γιατί, με αυτη την ιεραποδημία, τονώθηκε η ασθενής πίστη μας και θα μας βοηθήση στην διόρθωση ηθικών πληγών, που έχουμε, και στην ανοδική πνευματική μας πορεία...
Τροπάριον των αίνων
Ήχος πλ. δ: Ώ του παραδόξου θαύματος.
Ω του παραδόξου θαύματος! έν ακαθάρτοις συνών, Ιωάννης ο ένθεος, καθαρός τω σώματι, και ψυχή όλος γέγονε, κοιτώνα έχων, το ιπποστάσιον, τροφήν τάς ύβρεις και τα λακτίσματα, την τε γυμνότητα, και το ψύχος άπαντα διά Χριστόν, ήνεγκε στερρότατα, ο τρισμακάριστος.
Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Βερνέζου
* Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που έγινε σε προσκυνητάς από την Θεσσαλονίκη την 8ην Μαίου 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου