Ευδοκία μου, σχετικά με το θέμα που έθιξες περί προσευχής, θα ήθελα να αναφέρω ένα σχετικό κείμενο από τα λόγια του Γέροντος Πορφυρίου το οποίο μου άρεσε κι ελπίζω να σε βοηθήσει έστω και λίγο. Λέει λοιπόν σε κάποιο σημείο χαρακτηριστικά:
"Πριν από την προσευχή, η ψυχή πρέπει να προετοιμάζεται με προσευχή. Προσευχή για την προσευχή. Ακούστε τί εύχεται ο ιερέας μυστικά, την ώρα που διαβάζεται ο Απόστολος κατά την Θεία Λειτουργία:
- Έλλαμψον εν ταις καρδίαις ημών, φιλάνθρωπε Δέσποτα, το της σης θεογνωσίας ακήρατον φως και τους της διανοίας ημών διάνοιξον οφθαλμούς εις την των ευαγγελικών σου κηρυγμάτων κατανόησιν. Ένθες ημίν τον των μακαρίων σου εντολών φόβον, ίνα τας σαρκικάς επιθυμίας πάσας καταπαντήσαντες πνευματικήν πολιτεία μετέλθωμεν, πάντα τα προς ευαρέστησιν την σην και φρονούντες και πράττοντες. Σύ γαρ ει ο φωτισμός των ψυχών και των σωμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί κα εις τους αιώνας των αιώνων-."
Και συνεχίζει ο Άγιος Πατέρας λέγοντας:
"Στην προσευχή μπαίνομε χωρίς να το καταλάβομε. Χρειάζεται να βρεθούμε και σε κατάλληλο κλίμα. Η αναστροφή με το Χριστό, η συζήτηση, η μελέτη, η ψαλτική, το καντηλάκι, το θυμίαμα γίνονται το κατάλληλο κλίμα ώστε όλα να γίνουν απλά, -εν απλότητι καρδίας-. Διαβάζοντας τις ψαλμωδίες, τις ακολουθίες με έρωτα, χωρίς να το καταλάβομε γινόμαστε άγιοι. Ευφραινόμαστε με τα θεία λόγια".
Χρειάζεται επίσης όπως λέει σε άλλο σημειο ο γέροντας, ταπείνωση κατά τη διάρκεια της προσευχής. Θα πρέπει να προσπαθούμε να "συγκεντρωνόμαστε" προς Εκείνον, προς την αγάπη μας γι'Αυτόν. Να "φωνάζουμε" μέσα μας, στην καρδιά μας τα λόγια της προσευχής ώστε να μην υπάρχει χώρος για άλλους λογισμούς. Να συναισθανόμαστε τη μηδαμινότητά μας και την ανάγκη που έχουμε να Τον επικαλούμαστε και όχι μόνο σε καιρούς θλίψεως.
"Πριν από την προσευχή, η ψυχή πρέπει να προετοιμάζεται με προσευχή. Προσευχή για την προσευχή. Ακούστε τί εύχεται ο ιερέας μυστικά, την ώρα που διαβάζεται ο Απόστολος κατά την Θεία Λειτουργία:
- Έλλαμψον εν ταις καρδίαις ημών, φιλάνθρωπε Δέσποτα, το της σης θεογνωσίας ακήρατον φως και τους της διανοίας ημών διάνοιξον οφθαλμούς εις την των ευαγγελικών σου κηρυγμάτων κατανόησιν. Ένθες ημίν τον των μακαρίων σου εντολών φόβον, ίνα τας σαρκικάς επιθυμίας πάσας καταπαντήσαντες πνευματικήν πολιτεία μετέλθωμεν, πάντα τα προς ευαρέστησιν την σην και φρονούντες και πράττοντες. Σύ γαρ ει ο φωτισμός των ψυχών και των σωμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί κα εις τους αιώνας των αιώνων-."
Και συνεχίζει ο Άγιος Πατέρας λέγοντας:
"Στην προσευχή μπαίνομε χωρίς να το καταλάβομε. Χρειάζεται να βρεθούμε και σε κατάλληλο κλίμα. Η αναστροφή με το Χριστό, η συζήτηση, η μελέτη, η ψαλτική, το καντηλάκι, το θυμίαμα γίνονται το κατάλληλο κλίμα ώστε όλα να γίνουν απλά, -εν απλότητι καρδίας-. Διαβάζοντας τις ψαλμωδίες, τις ακολουθίες με έρωτα, χωρίς να το καταλάβομε γινόμαστε άγιοι. Ευφραινόμαστε με τα θεία λόγια".
Χρειάζεται επίσης όπως λέει σε άλλο σημειο ο γέροντας, ταπείνωση κατά τη διάρκεια της προσευχής. Θα πρέπει να προσπαθούμε να "συγκεντρωνόμαστε" προς Εκείνον, προς την αγάπη μας γι'Αυτόν. Να "φωνάζουμε" μέσα μας, στην καρδιά μας τα λόγια της προσευχής ώστε να μην υπάρχει χώρος για άλλους λογισμούς. Να συναισθανόμαστε τη μηδαμινότητά μας και την ανάγκη που έχουμε να Τον επικαλούμαστε και όχι μόνο σε καιρούς θλίψεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου