Για παράδειγμα, τι μπορεί να κάνει μια ανήλικη κοπέλα (ηλικίας 15 ή 16 ετών) που μένει έγκυος, και η οποία ζει με τους γονείς της και σ’ ένα στενό κοινωνικό περιβάλλον (χωριού-επαρχίας), που διακατέχεται από υποκρισία και σκληρότητα απέναντι στις άγαμες μητέρες;
Μια τέτοια κοπέλα είναι πολύ δύσκολο όχι μόνο να κρατήσει το παιδί μετά τη γέννησή του, αλλά ακόμη και το να φανερώσει ότι είναι έγκυος και να θέλει έστω να γεννήσει το παιδί και μετά να το αφήσει, θα της δημιουργήσει ένα τρομερό πόλεμο.
Τί γίνεται στη περίπτωση μιας κοπέλας, ώριμης σε ηλικία, η οποία είναι σχετικά ανεξάρτητη από γονείς και περιβάλλον, αλλά η εγκυμοσύνη θα της δημιουργήσει πολλά προβλήματα (π.χ. οικονομικά, απώλεια εργασίας) ή που έχει ψυχολογικά προβλήματα και δεν μπορεί να αντέξει το μεγάλωμα ενός παιδιού ;
Ή πως μπορεί μια φτωχή οικογένεια, που δυσκολεύεται πολύ να αναθρέψει τα παιδιά που ήδη έχει, να φέρει στον κόσμο ένα παιδί ακόμη;
Τί γίνεται αν η ιατρική έχει διαγνώσει για ένα έμβρυο ότι θα γεννηθεί σωματικά ή διανοητικά ανάπηρο;
Η γενική απάντηση σε τέτοιου είδους προβλήματα δεν αφορά τόσο το τί θα γίνει μετά τη γέννηση του παιδιού, αλλά ότι πρέπει οπωσδήποτε, με κάθε θυσία, να διατηρηθεί η ζωή του εμβρύου και να γεννηθεί.
Από εκεί και μετά, αν και αναμφισβήτητα το καλύτερο είναι να μείνει το παιδί κοντά στη μητέρα του, υπάρχουν και άλλες δυνατότητες, π.χ. να δοθεί για υιοθεσία, ή σε κάποιο ίδρυμα.
Είναι καλύτερο ακόμα και να εγκαταλειφθεί τελείως ένα νεογέννητο βρέφος, παρά να θανατωθεί πριν γεννηθεί, χάριν οποιασδήποτε σκοπιμότητας. Εχουμε πολλά παραδείγματα, και από την ιστορία και από τη σύγχρονη πραγματικότητα, που εγκαταλειμμένα παιδιά μεγάλωσαν και προόδευσαν. Από την Αγία Γραφή θυμόμαστε την περίπτωση του Μωυσή, τον οποίον ο Θεός όχι μόνο γλύτωσε από θάνατο, αλλά και τον ανέθρεψε σαν γιό του Φαραώ και τον έκανε άρχοντα της Αιγύπτου, και μετέπειτα ελευθερωτή του λαού Του. Ο Θεός μπορεί να βρει πάρα πολλούς τρόπους για να σώσει και να μεγαλώσει ένα βρέφος, πολύ περισσότερους απ’ όσους εμείς φανταζόμαστε. Σήμερα υπάρχουν και στη χώρα μας ιδρύματα που αναλαμβάνουν τα εγκαταλειμμένα παιδιά ή αναλαμβάνουν να μεγαλώσουν μωρά που τους παραδίνονται. Βέβαια δεν είναι το καλύτερο, όπως είπαμε, αλλά από του να αφαιρέσουμε σε έναν άνθρωπο τη δυνατότητα να ζήσει, την ευκαιρία αυτής της ζωής ¾ πράγμα που δεν πρέπει ούτε καν να το σκεφτόμαστε ¾ είναι πολύ προτιμότερο.
Όσο για την περίπτωση των ανάπηρων παιδιών, μπορούμε να πούμε πως, για όσους δεν πιστεύουν ότι ο Θεός μπορεί να θεραπεύσει και θαυματουργικά μια τέτοια περίπτωση, η ιατρική κάνει συνεχώς νέες ανακαλύψεις και στο μέλλον μπορεί να θεραπεύσει ή να απαλύνει τα προβλήματα των αναπηριών.
Με δυο λόγια μπορούμε να απαντήσουμε πως, τα μελλοντικά προβλήματα της μητέρας ή της οικογένειας ή οι οποιεσδήποτε πιθανότητες να μεγαλώσει δυστυχισμένα ένα παιδί, δεν δίνουν σε κανέναν το δικαίωμα να αποφασίσει ότι δεν πρέπει να γεννηθεί και να ζήσει.
Αν υπάρχει ειλικρινής αγάπη για την ζωή, αν υπάρχει σεβασμός και ευγνωμοσύνη για το θαύμα της ζωής, τότε ο Δημιουργός όλης της ζωής, ο Θεός του ελέους και των οικτιρμών, που φροντίζει ακόμα και για τα μικρότερα ζώα, δεν θα φροντίσει για ένα παιδί ανθρώπου; Σίγουρα μπορεί να προμηθεύσει όλα τα αναγκαία υλικά μέσα, καθώς και ανθρώπους που θα στηρίξουν ψυχολογικά τη μητέρα.
Ο Θεός υποσχέθηκε :
“Μπορεί γυναίκα να λησμονήσει το παιδί της που θηλάζει, ώστε να μην ελεήσει το παιδί της κοιλίας της; Αλλά και αν αυτή λησμονήσει, Εγώ όμως δεν θα σε λησμονήσω” (Ησα. 49:15). Η αγάπη του Θεού υπερβαίνει κατά πολύ ακόμα και τη μητρική αγάπη, την ανώτερη ανθρώπινη αγάπη.
Βέβαια χρειάζεται να επικαλεστούμε τον Θεό Πατέρα, στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όποια γυναίκα βρίσκεται μπροστά στο φοβερό δίλημμα, πρέπει να ζητήσει βοήθεια από Αυτόν που ήταν Υιός Θεού και Υιός Ανθρώπου, από Αυτόν που ταπείνωσε τον εαυτό Του και έγινε έμβρυο, ζώντας εννέα μήνες μέσα στην κοιλιά της Παρθένου Μαρίας. Ακόμα και αν δεν πιστεύει είναι μια ευκαιρία να γνωρίσει ότιο Θεός είναι ζωντανός, είναι αληθινός και “είναι πλησίον σε όλους όσους τον επικαλούνται με αλήθεια”. Αυτός έχει ετοιμάσει μια αιώνια ζωή και για το έμβρυο και για τη μητέρα του.
Ο Χριστός υπέμενε κόπους και θυσίες μέχρι Σταυρού, για να σώσει όχι τον εαυτό Του, αλλά εμάς. Δεν αξίζει λοιπόν και εμείς να υποστούμε οποιουδήποτε κόπους και θυσίες για να σώσουμε τη ζωή ενός παιδιού;
Όσα προβλήματα και αν υπάρχουν, αξίζει να έρθει στην ύπαρξη μια νέα ανθρώπινη ζωή, μια νέα ύπαρξη, μια νέα εικόνα του Θεού στον κόσμο.
http://www.jesusportal.org/magazine/article2e.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου