Ταπείνωση

Σας έχουν ταπεινώσει ποτέ στη ζωή σας; Σας έχουν κόψει τα φτερά; Μήπως αυτό σας έκανε καλό για να σηκωθήτε αργότερα με πνεύμα καθαρό και σταθερότερο;


---
Η μακαρία Συγκλητική έλεγε σε εκείνες που την επισκέφθηκαν, ότι όπως το κερί λιώνει κοντά στη φωτιά, έτσι και η ψυχή παραλύει από τους επαίνους και χάνει τη δύναμη της. Αντίθετα, όπως η ψύξη το κερί που διαλύθηκε από τη θερμότητα το πήζει και το κάνει στερεό, έτσι και η βρισιά και η καταφρόνηση συσφίγγουν τη ψυχή και τη στερεώνουν.

Γιατί, όπως λέει και η Αγία Γραφή «να χαίρετε και να ευχαριστήσθε, ότας σας βρίσουν και σας καταδιώξουν» (Ματθ. ε’ 11) και τα υπόλοιπα. Και σε άλλο, πάλι, μέρος: «με τη θλίψη με έκανες μεγάλο» (Ψαλμ. δ’ 1). Όχι μόνο αυτό, αλλά και τη σπουδαιότερη από τις αρετές, την ταπεινοφροσύνη δηλαδή, ο εξευτελισμός είναι εκείνος που τη φυτεύει εκ φύσεως μέσα στην ψυχή. Διότι, πραγματικά, νεύρα της ταπεινοφροσύνης είναι οι κοροϊδίες, οι βρισιές, τα κτυπήματα, η περιφρόνηση που μας κάνουν, το να ακούσει κανένας να του λέγουν: είσαι άμυαλος, φτωχός, τιποτένιος, αρρωστιάρης, απρόκοπος στη δουλειά, λέγεις ανοησίες, έχεις ελεεινή μορφή.

Αυτά και τα παρόμοια δυναμώνουν την ταπείνωση, αυτά άκουσε και αυτά έπαθε και ο Κύριος μας. Τον είπαν, δηλαδή, Σαμαρείτη, ότι έχει δαιμονιο (Ιωάν. η’ 48), κτυπήθηκε, πληγώθηκε, τον είπαν πλάνο και κακούργο. Πρέπει λοιπόν και εμείς να μιμούμαστε αυτή την έμπρακτη ταπεινοφροσύνη του Κυρίου. Διότι υπάρχουν και μερικοί που υποκρίνονται τους ταπεινούς με εξωτερικά σχήματα, και επιδιώκουν μ’ αυτό τη δόξα των ανθρώπων, από τους καρπούς όμως γνωρίζονται ότι δεν είναι ταπεινοί, επειδή και όταν λίγο τους έβρισαν, δεν το ανέχθηκαν, αλλά αμέσως σαν φίδια έχυσαν το δηλητήριο τους.

Στο βίο της οσίας Συγκλητικής