Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἡ ἁγία Γραφή μιλώντας γιά τό γάμο, ἀναφέρεται στό γάμο τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία καί ταυτόχρονα στό γάμο ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα.
Ἔτσι ὁ χριστιανικός γάμος εἶναι μυστήριο «εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησία», συσχετίζεται πάντοτε μέ τόν δεσμό τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία.
«Ὁ ἄνδρας», λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος «εἶναι κεφαλή τῆς γυναικός, ὅπως ὁ Χριστός εἶναι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, καί αὐτός εἶναι ὁ σωτήρ τοῦ σώματος... Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τίς γυναῖκες σας, ὅπως ὁ Χριστός ἀγάπησε τήν Ἐκκησία καί παρέδωκε τόν ἑαυτό Του δι’ αὐτήν, διά νά τήν ἁγιάσει, ἀφοῦ τήν καθάρισε μέ τό λουτρό του ὕδατος διά τοῦ λόγου, διά νά παρουσιάσει στόν ἑαυτό Του ἔνδοξη τήν Ἐκκλησία, χωρίς νά ἔχει κηλίδα ἤ ρυτίδα ἤ τίποτε ἀπό αὐτά, ἀλλά νά εἶναι ἁγία καί ἄμωμος.
Οἱ ἄνδρες ὀφείλουν νά ἀγαποῦν τίς γυναῖκες τους σάν τά δικά τους σώματα.... Τό μυστήριο τοῦτο εἶναι μεγάλο· ἐγώ δέ τό ἑξηγῶ ὅτι ἀναφέρεται στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία» (Ἐφεσ. ε΄ 22-32).
Ὁ δεσμός τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία εἶναι τό πρότυπο τοῦ συζυγικοῦ δεσμοῦ. Ἔτσι, ὁ χριστιανικός γάμος «εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν», γίνεται «μέγα μυστήριο». Σ’ αὐτό τό γάμο ὁ ἄνθρωπος ξεπερνᾶ τόν ἑαυτό του, παύει νά ζεῖ ἐγωϊστικά, μέ κέντρο τό ἐγώ του.
Ὑπερβαίνει τή διαίρεση καί ξαναβρίσκει τόν πραγματικό του ἑαυτό στήν ἑνότητα καί στήν ἀγάπη τοῦ γάμου.
Ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα, πού στήν ἀρχή ἐνόμιζαν πώς εἶναι δύο, γίνονται καί πάλι ἕνας.
Αὐτή ἡ ἑνότητα θά ὁλοκληρωθεῖ στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου δέν θά ὑπάρχει πλέον «ἄρσεν καί θῆλυ», ἀλλά ὅλοι εἴμαστε «εἷς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ὅπως οἱ ἄγγελοι στόν οὐρανό· αὐτήν τήν πραγματικότητα προγεύεται ὁ πιστός μέσα στό μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας, ὅπου ὄλοι ἑνώνονται στό ἕνα σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία. (Γαλ. γ΄28. Ματθ. κβ΄ 25. Μαρκ.ιβ΄25.Λουκ. κ΄35. Α΄ Κορ. ι΄16-17)
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
«Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου